Η απειλή της φούσκας στη γεωργία

Όψιμοι αγροτολόγοι φουσκώνουν τα μυαλά των νέων.

Η δουλεία στο χωράφι και τον σταύλο δεν είναι αυτό που δείχνουν τα μονταρισμένα πλάνα της τηλεόρασης.

            Αντιμέτωπη με ένα ιδιότυπο φαινόμενο ''φούσκας'' Βρίσκεται αυτό τον καιρό η ελληνική γεωργία καθώς την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτικών εκμεταλλεύσεων κινείται στα όρια της βιωσιμότητας στον αστικό κυρίως χώρο, αναπτύσσετε μια ζωηρή φιλολογία που θέλει την ενασχόληση με τη γεωργία να μοιάζει με χρυσωρυχείο. Στη χώρα της υπερβολής όπου ο ενθουσιασμός διαδέχεται την απογοήτευση και η αισιοδοξία τη μιζέρια, με αφορμή κάποια πετυχημένα projects ''καθετοποιημένων κατά βάση μονάδων προβάλλονται με ....

υπερβολικό τρόπο και όσο ποτέ άλλοτε ορισμένες πτυχές της αγροτικής δραστηριότητας  δημιουργώντας σε πολλούς την εντύπωση ότι πρόκειται για το Ελ Ντοράντο και να κάνει τους συντελεστές της αγροτικής παραγωγής ''πλούσιους'' από τη μια μέρα στην άλλη.

            Το θέμα καλλιεργείται κυρίως από τους ντόπιους ''μέντορες'' των τηλεοπτικών καναλιών αλλά και τον αστικό τύπο καθώς η ''φτώχεια'' της ειδησιογραφίας σε τομείς που παραδοσιακά έδιναν τροφή στα μέσα ενημέρωσης ωθεί τους εν λόγω διαμορφωτές της κοινής γνώμης σε όλο και συχνότερη εμπλοκή με την αγροτική θεματολογία και τις επιχειρηματικές δράσεις στον τομές της πρωτογενούς παραγωγής.

            Το πρόβλημα είναι ότι συχνά παρατίθενται μισές αλήθειες που προβάλουν πτυχές μόνο των επενδυτικών πρωτοβουλιών και δημιουργούν ειδυλλιακή εικόνα για τη θέση των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής παρασύροντας σε άστοχες επιλογές και λάθος κινήσεις μεγάλο μέρος του ενεργού οικονομικά πληθυσμού.

            Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο στις νέες ηλικίες όπου από τη μία η ανεργία και οι απογοητεύσεις που φέρνει η οικονομική ύφεση και από την άλλη η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα κάνουν πολλούς ανήσυχους νέους να εμπλέκονται σε εγχειρήματα υψηλού ρίσκου με ορατό τον κίνδυνο ''εγγραφής'' ζημιών για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.

            Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ελαιόλαδου, όπου, την ώρα που οι παραδοσιακοί ελαιοκαλλιεργητές βασανίζονται να διαθέσουν την π-αραγωγή τους στα 2 με 2,5 ευρώ το λίτρο, η <<μαγική εικόνα>> της τηλεόρασης επιμένει πεισματικά σε περιπτώσεις <<αλεξιπτωτιστών>> του χώρου που πουλάνε το πρϊόν τους στα Harrods με 30 και 35 ευρώ το λίτρο. Ακόμα κι αν η περιπτωσιολογία αυτή κρύβει μια μικρή δόση αλήθειας, δεν μπορεί να ποτελέσει πρότυπο ανάπτυξης της ελληνικής γεωργίας και να στεγάσει σε ευρεία κλίμακα τις ανάγκες των Ελλήνων παραγωγών αγροτικών προϊόντων.
            Περιθώρια για βελτίωση της θέσης των καλλιεργητών υπάρχουν,όπως υπάρχει και πεδίο δράσης για την βελτίωση της υπεραξίας που κρύβει μέσα της η εγχώρια αγροτική παραγωγή, ειδικά σε προϊόντα όπως το κρασί, το ελαιόλαδο, το σκληρό σιτάρι, τα όσπρια, τα τυροκομικά και τα κηπευτικά. Η καλύτερη τύχη τους ωστόσο, προϋποθέτει σχέδιο δράσης, αποκατάσταση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, βελτλιωση των οργανωτικών δομών των παραγωγών και δίκτυα διάθεσης των αγροτικών προϊόντων. Παράλληα με όλα αυτά βέβαια απαιτούνται σημαντικά κεφάλαια και κοπιαστική δουλειά από την πλευρά των παραγωγών.
Θα πρέπει να καταστεί σαφές οτι η δουλειά στο χωράφι ή στο σταύλο δεν είναι αυτό που συχνά μεταφέρουν τα μονταρισμένα πλάνα της τηλεόρασης.

             Πίσω από κάθε κιλό καλαμπόκι, κεράσια ή γάλα, κρύβεται ο σκληρός αγώνας του κάθε καλλιεργητή ή κτηνοτρόφου να πετύχει την βέλτιστη παραγωγή με το χαμηλότερο κόστος. Η απόδοση των κεφαλαίων αλλά και η αμοιβή για τον χρόνο απασχόλησης που απαιτεί κάθε εκμετάλευση είναι πολύ μικρά σε σχέση με τις προσδοκίες που καλλιεργούνται και επιτυγχάνεται μόνο μετά απο μελετημένες επιλογές, βαθιά γνώση του αντικειμένου και προσεκτικές κινήσεις σε όλα τα επίπεδα.