ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ - EUROBANK: Απειλή για τους εργαζόμενους η συγχώνευση

Οι συγ­χω­νεύ­σεις τρα­πε­ζών δεν δη­μιουρ­γούν α­πλώς χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά με­γα­θή­ρια, που εξ ο­ρι­σμού έ­χουν αυ­ξη­μέ­νη ι­σχύ την ο­ποία θα την πλη­ρώ­σουν δα­νειο­λή­πτες και α­νά­πτυ­ξη, πα­ράλ­λη­λα α­πο­βλέ­πουν ά­με­σα σε μείω­ση του α­ριθ­μού των α­πα­σχο­λού­με­νων και ε­πι­δεί­νω­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σεων. Την ί­δια στιγ­μή ε­πι­διώ­κε­ται να ε­νταχ­θούν και τα τα­μεία υ­γείας των τρα­πε­ζοϋπαλ­λή­λων στον Ε­Ο­ΠΥΥ, γι’ αυ­τό ο κλά­δος βρί­σκε­ται σε α­περ­για­κές κι­νη­το­ποιή­σεις. 

Πέ­ρα­σαν τρεις... ε­βδο­μά­δες α­πό τη δη­μό­σια α­να­κοί­νω­ση της πρό­τα­σης ε­ξα­γο­ράς της Eurobank α­πό την Εθνι­κή Τρά­πε­ζα. Πρό­τα­ση που έ­γι­νε δε­κτή με δι­θυ­ράμ­βους, α­φού οι κι­νή­σεις συ­γκέ­ντρω­σης του τρα­πε­ζι­κού κε­φα­λαίου, με ε­μπλο­κή και του Τα­μείου Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής Στα­θε­ρό­τη­τας, ο­δη­γούν στο σχη­μα­τι­σμό ε­νός κλει­στού ο­λι­γο­πω­λίου, ταγ­μέ­νου να ε­ξυ­πη­ρε­τεί τους σχε­δια­σμούς της τρόι­κας και τα συμ­φέ­ρο­ντα του εγ­χώ­ριου και διε­θνούς κε­φα­λαίου, ό­πως και των πι­στω­τών της χώ­ρας. Γε­γο­νός που ε­πι­τεί­νει την α­να­γκαιό­τη­τα για υ­πα­γω­γή του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος σε πλή­ρη δη­μό­σιο, κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έ­λεγ­χο, ώ­στε α­ντί­θε­τα με τα πα­ρα­πά­νω, να ε­ξυ­πη­ρε­τού­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νίας και οι α­να­πτυ­ξια­κές α­νά­γκες της χώ­ρας.
Η μέ­χρι τώ­ρα ε­μπει­ρία έ­χει δεί­ξει, ό­τι το μάρ­μα­ρο των συγ­χω­νεύ­σεων και ε­ξα­γο­ρών, ε­κτός α­πό τους δα­νειο­λή­πτες, κα­λού­νται πά­ντα να το πλη­ρώ­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι. Με α­πο­λύ­σεις, α­παλ­λο­τρίω­ση δι­καιω­μά­των και υ­πο­βάθ­μι­ση ερ­γα­σια­κών σχέ­σεων. Προο­πτι­κή που ε­νι­σχύε­ται α­πό την α­να­τρο­πή του νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σίου προ­στα­σίας των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με τις κα­θο­ρι­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις στο ερ­γα­τι­κό δί­καιο, τις ε­λεύ­θε­ρες συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, και τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σίας.

Η αλ­ληο­ε­πι­κά­λυ­ψη ο­δη­γεί σε α­πο­λύ­σεις

Θέ­σεις ερ­γα­σίας: Με 925 κα­τα­στή­μα­τα και κο­ντά 20.000 ερ­γα­ζό­με­νους στο ε­νο­ποιη­μέ­νο σχή­μα, η διοί­κη­ση θα ε­πι­διώ­ξει «οι­κο­νο­μίες κλί­μα­κας». Εί­ναι τέ­τοια η αλ­λη­λο­ε­πι­κά­λυ­ψη της δρα­στη­ριό­τη­τας των δυο τρα­πε­ζών, που α­να­μέ­νο­νται ση­μα­ντι­κές κι­νή­σεις συ­γκέ­ντρω­σης. Εκτι­μά­ται ό­τι του­λά­χι­στον 20% των κα­τα­στη­μά­των θα κλεί­σει, ε­νώ α­ντί­στοι­χα θα ε­πι­χει­ρη­θεί συρ­ρί­κνω­ση των κε­ντρι­κών υ­πη­ρε­σιών.
Υπο­λο­γί­ζε­ται, ό­τι 3 - 4.000 θέ­σεις ερ­γα­σίας θα χα­θούν, ό­ταν η λει­τουρ­γι­κή συγ­χώ­νευ­ση ο­λο­κλη­ρω­θεί. Αν συ­νυ­πο­λο­γι­στεί ό­τι ο α­ριθ­μός των ερ­γα­ζό­με­νων που δι­καιού­νται συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση μέ­σα στην ε­πό­με­νη 3ε­τία α­νέρ­χε­ται πε­ρί­που στις 2.500, τό­τε υ­πάρ­χει έ­να κε­νό προς κά­λυ­ψη, με διά­φο­ρα εν­δε­χό­με­να α­νοι­χτά.
Το δε­δο­μέ­νο εί­ναι ό­τι βρί­σκο­νται σε ι­σχύ ε­πι­χει­ρη­σια­κές συμ­βά­σεις στις δύο τρά­πε­ζες, που προ­βλέ­πουν δια­σφά­λι­ση των θέ­σεων ερ­γα­σίας, στη Eurobank μέ­χρι τον Ιού­νιο 2013 και στην Ε­ΤΕ μέ­χρι τον Αύ­γου­στο 2015. Δεν γί­νε­ται, ό­μως, α­να­φο­ρά σε θέ­σεις πλή­ρους α­πα­σχό­λη­σης, κά­τι που εν­δε­χο­μέ­νως δί­νει το δι­καίω­μα στην ερ­γο­δο­σία να προ­χω­ρή­σει σε εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία ή σε ε­φε­δρείες.
Δεν μπο­ρεί, ε­πο­μέ­νως, να α­πο­κλει­στεί ως εν­δε­χό­με­νο έ­νας α­ριθ­μός α­πο­λύ­σεων, οι ο­ποίες αν γί­νουν για τε­χνοοι­κο­νο­μι­κούς λό­γους, θα γί­νουν υ­πο­χρεω­τι­κά με κοι­νω­νι­κά κρι­τή­ρια, και θα πλή­ξουν κυ­ρίως νέο η­λι­κια­κά προ­σω­πι­κό χω­ρίς οι­κο­γε­νεια­κές υ­πο­χρεώ­σεις.
Τέ­λος, ι­διαί­τε­ρα στην Εθνι­κή, α­πα­σχο­λεί­ται ση­μα­ντι­κός α­ριθ­μός προ­σω­πι­κού με άλ­λες ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις (ε­νοι­κια­σμέ­νοι-δα­νει­σμέ­νοι). Προ­σω­πι­κό που α­ντι­με­τω­πί­ζει σχέ­σεις εκ­με­τάλ­λευ­σης και έ­χει μειω­μέ­να δι­καιώ­μα­τα και προ­στα­σία. Ενδε­χο­μέ­νως κά­ποιος α­ριθ­μός και α­πό αυ­τό το προ­σω­πι­κό να α­πο­τε­λέ­σει στό­χο.

Προς το α­το­μο­κε­ντρι­κό μο­ντέ­λο;

Εργα­σια­κές σχέ­σεις: Στις δύο τρά­πε­ζες ε­φαρ­μό­ζο­νται δια­φο­ρε­τι­κά μο­ντέ­λα ερ­γα­σια­κών σχέ­σεων. Κοι­νή βά­ση εί­ναι η κλα­δι­κή ΣΣΕ, αλ­λά στην Εθνι­κή υ­πάρ­χει ρυθ­μι­σμέ­νο πλέγ­μα ερ­γα­σια­κών σχέ­σεων με κα­νο­νι­σμό ερ­γα­σίας, ε­πι­χει­ρη­σια­κές ΣΣΕ και σύ­στη­μα α­ξιο­λό­γη­σης, ε­νώ στη Eurobank α­κο­λου­θεί­ται α­το­μο­κε­ντρι­κό μο­ντέ­λο, με «μα­ξι­λά­ρι» την κλα­δι­κή σύμ­βα­ση.
Βα­σι­κή διεκ­δί­κη­σή μας α­πο­τε­λεί η έ­ντα­ξη ό­λου του προ­σω­πι­κού στον κα­νο­νι­σμό ερ­γα­σίας της Ε­ΤΕ. Ει­δάλ­λως θα ο­δη­γη­θού­με σε έ­να κα­θε­στώς με ερ­γα­ζό­με­νους του­λά­χι­στον δύο τα­χυ­τή­των. Κά­τι που θα προ­κα­λέ­σει ό­ρους ε­σω­τε­ρι­κού ντά­μπι­γκ και συ­νο­λι­κή πίε­ση στα δι­καιώ­μα­τα ό­λων.
Αδιευ­κρί­νι­στες πα­ρα­μέ­νουν οι συ­νέ­πειες στη ζωή ε­νός τμή­μα­τος του προ­σω­πι­κού, που, λό­γω της συ­γκέ­ντρω­σης ερ­γα­σιών, μπο­ρεί να βρε­θεί ξαφ­νι­κά α­ντι­μέ­τω­πο με α­να­τρο­πή του προ­γραμ­μα­τι­σμού κα­ριέ­ρας, α­πό­το­μη αλ­λα­γή του ερ­γα­σια­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος και α­ντι­κει­μέ­νου, α­κό­μη και με υ­πο­χρεω­τι­κές με­τα­κι­νή­σεις ε­κτός τό­που δια­μο­νής.
Σε ό­λα αυ­τά προ­στί­θε­ται και η πίε­ση που θα δεχ­θεί ο κλά­δος το ε­πό­με­νο διά­στη­μα για αλ­λα­γές στα ζη­τή­μα­τα που κα­θο­ρί­ζο­νται α­πό την κλα­δι­κή σύμ­βα­ση, ό­πως εν­δε­χο­μέ­νως το ω­ρά­ριο ερ­γα­σίας, το μειω­μέ­νο ω­ρά­ριο των μη­τέ­ρων, αλ­λά και συ­γκε­κρι­μέ­να ε­πι­δό­μα­τα. Πίε­ση που θα λά­βει χα­ρα­κτή­ρα εκ­βια­σμού, α­φού το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο ε­πέ­βα­λε την υ­πο­χρεω­τι­κή λή­ξη της κλα­δι­κής συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης, το Φλε­βά­ρη του 2013, με ε­ναλ­λα­κτι­κή προο­πτι­κή, αν δεν διεκ­δι­κη­θεί α­πο­φα­σι­στι­κά και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά νέα σύμ­βα­ση, να εί­ναι εί­τε ση­μα­ντι­κή υ­πο­βάθ­μι­ση ή ο­λο­κλη­ρω­τι­κή διά­λυ­ση των θε­σμι­κών κα­τα­κτή­σεων του κλά­δου.

Τα υ­γιή τα­μεία στο χρε­ο­κο­πη­μέ­νο Ε­Ο­ΠΥΥ;

Ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα: Στην ε­πι­και­ρό­τη­τα βρί­σκε­ται ο α­γώ­νας του κλά­δου –ή­δη έ­γι­ναν δύο 24ω­ρες α­περ­γίες– για μη υ­πα­γω­γή των Τα­μείων Υγείας στον Ε­Ο­ΠΥΥ, α­φού τα εν λό­γω τα­μεία δεν ε­πι­βα­ρύ­νουν ού­τε με έ­να ευ­ρώ τον κρα­τι­κό προϋπο­λο­γι­σμό. Οι τρα­πε­ζί­τες, ό­μως, θέ­λουν να α­παλ­λα­γούν α­πό τις υ­ψη­λό­τε­ρες ει­σφο­ρές που κα­τα­βά­λουν στα τα­μεία αυ­τά, σε σχέ­ση με τις ει­σφο­ρές που προ­βλέ­πο­νται για τον Ε­Ο­ΠΥΥ.
Αί­τη­μα της δι­κής μας πλευ­ράς εί­ναι η α­σφά­λι­ση ό­λων των ερ­γα­ζο­μέ­νων του νέ­ου ο­μί­λου στο ΤΥ­ΠΕ­Τ, το αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νο Τα­μείο Υγείας των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην Ε­ΤΕ. Κά­τι που ε­νι­σχύει τη βιώ­σι­μη προο­πτι­κή του και δια­σφα­λί­ζει το ε­πί­πε­δο πα­ρο­χών του. Επι­πλέ­ον, ως α­ρι­στε­ρή συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση ε­πι­μέ­νου­με στην ά­πο­ψη ό­τι οι φο­ρείς υ­γείας πρέ­πει να εί­ναι αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νοι υ­πό τη διοί­κη­ση των ερ­γα­ζό­με­νων.
Επι­διώ­κου­με να μην υ­πάρ­χουν ερ­γα­ζό­με­νοι πολ­λών τα­χυ­τή­των σε ό,τι α­φο­ρά τα α­σφα­λι­στι­κά τους δι­καιώ­μα­τα (υ­γεία, ε­πι­κού­ρη­ση, ε­φά­παξ). Με υ­πο­χρέω­ση, α­σφα­λώς, του ερ­γο­δό­τη να δια­σφα­λί­ζει τις α­ντί­στοι­χες πα­ρο­χές, α­φού ο συ­νε­χής, ε­δώ και μια δε­κα­ε­τία, πε­ριο­ρι­σμός των θέ­σεων ερ­γα­σίας, ό­πως και το πρό­σφα­το «κού­ρε­μα» των α­πο­θε­μα­τι­κών, προ­κα­λεί ση­μα­ντι­κό πλήγ­μα στη βιω­σι­μό­τη­τα των α­σφα­λι­στι­κών τα­μείων. Και ό­χι με δι­κή μας ευ­θύ­νη...

epohi.gr