O "Λαδάς". Από τον Σπύρο Δημαρά

Έφτασε η 25η Μαρτίου και έβγαλα τα κιτάπια μου για να δω ποιοι και ποιες γιορτάζουν για να τους ευχηθώ. Διαβάζω λοιπόν Α….. Βαγγελίτσα (παλιά αμαρτία) , αστην.

Γράβος Βαγγέλης. Θα είναι στην Αθήνα, θα του ευχηθούμε όταν γυρίσει.

Λαδάς. Εδώ σταμάτησα.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που χάθηκε αλλά ορισμένα πράγματα δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Στην γιορτή του έπρεπε οπωσδήποτε να πάμε στο σπίτι του να του ευχηθούμε. Έπρεπε να έχεις πολύ σοβαρή δικαιολογία για να μην...

πας αλλιώς έμπαινες στη μαύρη λίστα για όλο τον επόμενο χρόνο. Η εναλλακτική να τον χαιρετήσεις στην πλατεία ή στην εκκλησία απλώς μπάλωνε λίγο την κατάσταση αλλά φυσικά δεν τον ικανοποιούσε . Στο σπίτι πήγαινε πρώτα ο παππάς και σήκωνε ύψωμα και ακολουθούσε κέρασμα σε όλους. H γυναίκα του η Σία  για εκείνη την ημέρα ετοίμαζε ένα σωρό πράγματα Λαχανόπιτες τυρόπιτες τυριά σαλάτες κεφτέδες και τόσα άλλα καλούδια. Το χαρακτηριστικό όμως της μέρας ήταν ο μπακαλιάρος με τα χόρτα. Κάθε χρόνο πιστός στην παράδοση που θέλει μπακαλιάρο για την ημέρα του Ευαγγελισμού ο Κυρ Βαγγέλης έβαζε την Σια να τον φτιάξει και ο ίδιος έβαζε το ανάλογο λάδι. Μόνο που το ανάλογο για τον Βαγγέλη ήταν φοβερό για όλους τους άλλους. Για να βρεις ένα κομμάτι μπακαλιάρο έπρεπε να κάνεις βουτιά μέσα στο λάδι και για να φας μια πιρουνιά χόρτα έπρεπε να την στραγγίσεις για πέντε τουλάχιστον λεπτά. Μεγάλο φόβο είχε μην ξεμείνει το τραπέζι από τσίπουρο. Μόλις κατέβαινε λίγο η στάθμη στο μπουκάλι (μιλάμε για 4-5 τσίπουρα) έστελνε αμέσως την Σία να φέρει καινούργιο γεμάτο. Αν δεν έτρωγες και δεν έπινες  δεν σε αφηνε να φύγεις από το σπίτι. Αυτά για τον μακαρίτη.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε 

Εύχομαι χρόνια καλά σε όλες τις Βαγγελίτσες και τους Βαγγέληδες.             

                                                                                             F(Σ.Δ.)   →   F(Φ.Α)

                                                                                              Σπύρος Δημαράς

-->