Τώρα ποιος μου το είπε δεν θυμάμαι.
Θυμάμαι όμως ότι με πιάσανε οι μαύρες μου.
Δεν μίλαγα σε κανέναν και ήμουν μονίμως μουτρωμένος.
Οι συγκάτοικοί μου κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά και διακριτικά με ρώτησαν τι μου συμβαίνει.
Άρχισα λοιπόν να τους μιλάω για τον Γιώργο.
Ποιος ήταν, τι ήτανε για μένα για το χωριό, για τον κόσμο όλο.
Τους διηγήθηκα ιστορίες από την ζωή του, για πράγματα που ζήσαμε μαζί.
Έριξα τα κλάματά μου, πλακωθήκαμε και στα τσίπουρα με θλιβερά αλλά λυτρωτικά αποτελέσματα, και το πήρα απόφαση ότι από εκεί και πέρα δεν θα υπήρχε ο Γούσιας να με περιμένει όταν θα πήγαινα στο χωριό.
Δεν θα ερχότανε να με πειράξει, να με φορολογήσει, δεν θα κάναμε πιά εκείνες τις παράξενες συζητήσεις που με είχε συνηθίσει.
Μεγαλοβδόμαδο κατέβηκα στο χωριό και στην αυλή της εκκλησίας βλέπω μπροστά μου τον Γιώργο.
Τρελάθηκα.
Έτρεξα τον αγκάλιασα και τον άρχισα στα φιλιά.
Για μένα η ανάσταση είχε έρθει Μεγάλη Πέμπτη.
Δεν τόλμησα ποτέ να του πώ τον λόγο που τον φίλαγα γιατί θα με κορόιδευε μια ζωή.
Αυτή τη φορά όμως η είδηση του θανάτου του ήταν αληθινή.
Ο Γιώργος μας άφησε
Έφυγε οριστικά
Μας ορφάνεψε.
Χωρίς τον Γούσια τα Κούρεντα δεν θα είναι τα ίδια.
Κάτι θα λείπει και αυτό το κάτι θα μας πλακώνει την καρδιά.
Πάντως αν αληθεύει ότι πεθαίνει κάποιος όταν δεν τον θυμόμαστε πιά τότε πιστεύω ότι ο Γιώργος θα είναι κοντά μας, ανάμεσα μας για πολλά χρόνια ακόμα, και κάθε φορά που θα χτυπάει ένα τηλέφωνο θα τον θυμόμαστε ψιθυρίζοντας <<φωνόφωνο>>.
Σπύρος Δημαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου